Την τιμή των Ανωγείων προσπάθησαν να περισώσουν δυο νεαροί Ανωγειανοί που μπήκαν στη μέση για να γλιτώσουν τον άτυχο δεκαεξάχρονο, αλλά δεν κατάφεραν να κάνουν πολλά δυστυχώς όντας αντιμέτωποι με δέκα άτομα που με τη συμπεριφορά τους γυρίζουν το χωριό πολλά χρόνια πίσω
Αισθήματα θλίψης, αγανάκτησης και αποτροπιασμού προκαλεί η είδηση που φέρνει στο φως το anogi.gr, με τον ξυλοδαρμό 16χρόνου αγοριού Ανωγειανής καταγωγής, κατοίκου Αθηνών, που βρίσκεται στα Ανώγεια για τις καλοκαιρινές του διακοπές, από μια παρέα δέκα περίπου νεαρών, κατοίκων Ανωγείων, έως δεκαπέντε ετών, τα ξημερώματα της Κυριακής, στην περιοχή της Καβαλαριάς σε κεντρικό σημείο, με αφορμή το ότι φορούσε…βερμούδα και σκουλαρίκι! Κι όμως, στα Ανώγεια του 2024, νέα παιδιά με μυαλά προφανώς άλλων εποχών, και με ψευτοκαπετανιλίκι στο αίμα τους, προπηλάκισαν και γρονθοκόπησαν τον 16χρόνο νεαρό, στέλνοντας τον μάλιστα στο νοσοκομείο, ενώ παράλληλα τον είχαν βρίσει χυδαία θεωρώντας ότι η εμφάνιση του δεν ταιριάζει στα Ανώγεια!
Την τιμή των Ανωγείων προσπάθησαν να περισώσουν δυο νεαροί Ανωγειανοί που μπήκαν στη μέση για να γλιτώσουν τον άτυχο δεκαεξάχρονο, αλλά δεν κατάφεραν να κάνουν πολλά δυστυχώς όντας αντιμέτωποι με δέκα άτομα που με τη συμπεριφορά τους γυρίζουν το χωριό πολλά χρόνια πίσω. Σημάδια μιας κοινωνίας σε παρακμή που θα ήθελε να εναποθέσει τις ελπίδες της στη νέα γενιά, αλλά δυστυχώς όχι σε αυτήν του τραμπουκισμού, των παρωπίδων, της έλλειψης οποιασδήποτε παιδείας. Της παιδείας όχι μόνο των γραμμάτων και του σχολείου, αλλά και αυτής που μας έμαθαν οι αμόρφωτοι κατά τα άλλα παππούδες μας, ώστε να σεβόμαστε το διαφορετικό, τον συνάνθρωπο, τον φιλοξενούμενο, τον πολίτη του κόσμου!
Φαίνεται ότι αυτά που μέχρι πρότινος τα βλέπαμε στις ειδήσεις των 9 στην τηλεόραση και τα προσπερνούσαμε έφτασαν πλέον και στην πόρτα μας, στον τόπο του Ξένιου Δία. Και είναι χρέος όλων μας, γονιών, εκπαιδευτικών, τοπικών αρχών, συλλόγων και φορέων να σηκώσουμε τα μανίκια και να αντιδράσουμε ο καθένας από το δικό μας μετερίζι ώστε να διώξουμε πρωτίστως το μίσος από τις καρδιές των παιδιών μας. Ειδάλλως το 16χρόνο σημερινό θύμα θα είναι απλά το πρώτο κύμα στο τσουνάμι του μέλλοντος που έρχεται.
Να αναφέρουμε ότι το παιδί διακομίσθηκε από συγγενείς του στο Κέντρο Υγείας Ανωγείων και στη συνέχεια στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο Ηρακλείου όπου και κατεγράφη το γεγονός του ξυλοδαρμού ανηλίκου από τους εφημερεύοντες ιατρούς. Προς το παρόν η οικογένεια του θύματος δεν έχει κινηθεί νομικά για το συμβάν. Το παιδί έχει σημαντική ζημιά στο αυτί του, και στην μύτη και ακολουθεί φαρμακευτική αγωγή. Ο νεαρός φοβισμένος αναχώρησε για την Αθήνα για να βρεθεί κοντά στους γονείς του, όπου και θα προχωρήσει σε περαιτέρω εξετάσεις για να μηδενιστεί ο οποιοσδήποτε κίνδυνος στο μέλλον για την υγεία του.
Επίσης να αναφέρουμε ότι στο περιστατικό ο νεαρός ήταν παρέα με δυο συνομήλικους του που τρομοκρατημένοι αρχικά από την επίθεση δέκα ατόμων, έφυγαν από το σημείο. Άμεσα όμως μετά το αρχικό σοκ επέστρεψαν και προσπάθησαν να βοηθήσουν το φίλο τους.
Μέσα σε όλο αυτό το σκοτάδι, το φως ήρθε μέσω επιστολής που έστειλε στην εφημερίδα η μητέρα του 16χρόνου θύματος, που παρά την αγωνία και τη στεναχώρια για το παιδί της, εξέφρασε με πολύ συγκινητικό λόγο την αγάπη της για τα Ανώγεια που μεγάλωσε, για τον τόπο που όλοι πρέπει να συμβάλλουμε για να αποβάλλουμε τέτοιες καταστάσεις. Με την υπογραφή της στην επιστολή, η Μαρία Σκουλά του Αιμίλιου, αναφέρει τις σκέψεις τις για το δυσάρεστο περιστατικό, με τον εύγλωττο τίτλο: “Ανώγεια 2024…πίσω ολοταχώς.”
Η Μαρία Σκουλά του Αιμίλιου φώτισε πρώτη αυτό το καινούριο σκοτάδι για τον τόπο. Ας ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι.
Αναλυτικά η επιστολή της Μαρίας Σκουλά του Αιμίλιου στην ΑΝΩΓΗ έχει ως εξής:
Ανώγεια 2024…πίσω ολοταχώς
Είμαι γέννημα θρέμμα των Ανωγείων και είμαι περήφανη για την καταγωγή μου.
Μεγάλωσα εδώ, σ’ αυτόν τον όμορφο και συνάμα κακοτράχαλο τόπο του Ψηλορείτη. Γαλουχήθηκα από την οικογένειά μου με αξίες και υψηλά ιδανικά που μέχρι σήμερα διαφυλάττω. Έμαθα να είμαι δίπλα στον ανήμπορο, τον φτωχό, τον φίλο, τον συγγενή, τον ξένο, τον διαφορετικό, χωρίς προκαταλήψεις.
Έφυγα από τούτο το χωριό όταν ήρθε η ώρα να σπουδάσω. Γνώρισα άλλους ανθρώπους, έζησα διαφορετικά, είδα καινούργια ήθη και έθιμα, τα σεβάστηκα, με σεβάστηκαν. Πάντα όμως είχα στο μυαλό και την ψυχή μου τ ’ Ανώγεια της φιλοξενίας, του πολιτισμού, της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης και προσπαθούσα ήσυχα και αθόρυβα να κάνω γνωστό αυτόν τον πολιτισμό σε όλους αυτούς που δεν τον ήξεραν.
Για μένα το χωριό μου έχει ιδιαίτερη σημασία και συμβολισμό. Έρχομαι και ξανάρχομαι με την ίδια χαρά όποτε οι συνθήκες το επιτρέπουν. Το ίδιο και η οικογένεια μου, τα παιδιά μου και ο άντρας μου. Ήξερα πάντα ότι στον τόπο μου, τον ξένο, τον επισκέπτη και τον μουσαφίρη τον υποδέχονταν με χαρά και χωρίς δεύτερες σκέψεις. Τον καλωσόριζαν εγκάρδια χωρίς να τους νοιάζει ποιος είναι, αν είναι πλούσιος ή φτωχός, άσχημος ή όμορφος, διάσημος ή όχι. Το μόνο κριτήριο να είναι αληθινός και γνήσιος.
Σήμερα όμως; Τι συμβαίνει στο χωριό μας; όλοι καταλαβαίνουμε ότι κάτι έχει αλλάξει.
Διαπιστώνουμε πλέον ότι οι αξίες, τα ιδανικά, ο πολιτισμός και η ανθρωπιά αρχίζουν σιγά σιγά και εξανεμίζονται. Οι παλιοί φεύγουν, οι συνήθειες αλλάζουν, το ίδιο και οι άνθρωποι. Μέχρι ενός σημείου λογικό. Και δεν συμβαίνει μόνο στην Ανωγειανή κοινωνία, όχι. Αλλά εδώ είναι αλλιώς. Αν είσαι λίγο ρομαντικός κι ευαίσθητος δεν το δέχεσαι με τόση ευκολία. Ελπίζεις σε κάτι καλύτερο, αντάξιο των προσδοκιών σου, αντάξιο της ιστορίας και της βαρύτητας αυτού του τόπου.
Απευθύνομαι στους γονείς που έχουν απομακρυνθεί από τα παιδιά τους, στα παιδιά που δεν συζητούν πια με τους γονείς τους, τους εκπαιδευτικούς, στην Ανωγειανή και τον Ανωγειανό που κοπιάζει και αγωνίζεται γιατί θέλει για το χωριό μας το καλύτερο, που θέλει τη νέα γενιά να ξεπεράσει τις προηγούμενες, την κοινωνία μας να πηγαίνει μπροστά και όχι πίσω, που δεν θέλει εκπτώσεις στις αξίες και την ηθική.
Απευθύνομαι σε όλους όσοι βλέπουν το πρόβλημα και δεν εθελοτυφλούν να ενεργοποιηθούν, να βοηθήσει ο καθένας από το μετερίζι του να ξαναγίνει ο τόπος μας αυτό που του αξίζει και ο κάθε Ανωγειανός και Ανωγειανή πνεύμα ελεύθερο και δημοκρατικό με σεβασμό στον συνάνθρωπο.
Δυστυχώς, το δικό μου παιδί, μέσα στο ίδιο μου το χωριό, βίωσε με τον πιο άσχημο και αφιλόξενο τρόπο το νταϊλίκι και την ενορχηστρωμένη επίθεση άλλων παιδιών, γιατί απλά δεν τους άρεσε το γεγονός ότι κυκλοφορεί στ’ Ανώγεια με βερμούδα και σκουλαρίκι στο αυτί! Αυτά είναι σήμερα τα κριτήρια των δεκαπεντάχρονων παιδιών που ασφυκτιούν μέσα στα ίδια τους τα όρια και πλαίσια, που προφανώς άλλοι τους έχουν επιβάλλει.
Είσαι ξένος, δεν ντύνεσαι σαν κι εμάς, δεν είσαι σαν και μας…τότε όχι, δεν ανήκεις εδώ.
Και πώς το εξαργυρώνουμε αυτό; Σε στέλνουμε αιμόφυρτο στο νοσοκομείο… τόσο απλά και με συνοπτικές διαδικασίες…..και καλή τύχη.
Δέκα εναντίον ενός…πόσο άνανδρο! Και η ντροπή κοκκίνησε.
Λυπάμαι πολύ για όσα έγιναν και εύχομαι το κακό να σταματήσει εδώ.
Δεν αρμόζουν σε τούτο τον τόπο τέτοιες συμπεριφορές.”
